Vroeger was niet alles beter…

Laminaat… Dat was voor mij zo’n beetje vloeken in de kerk. Als je voor hout gaat, moet het ook echt op hout lijken, en dat geldt ook voor steen. Een bezoekje aan de vakhandel heeft me echter even met de neus op de feiten gedrukt.

Een nieuwe vloer is een grote beslissing. Alles gaat qua inrichting even op de schop. Want pas als je huis leeg is, krijg je dat gevoel van vrijheid om te doen wat je wil.

Voor mij betekent dat tevens een eindeloze keuze strijd. Ik ben een twijfelkont in hart en nieren. Google ‘laminaat’ en je ziet parket, marmer, tegeltje, brede kloosterplanken, visgraat, echt te veel keuzestress.

Dus toog ik naar Decokay. De beste zet die ik had kunnen doen. Ik ben echt op mijn schreden teruggekeerd wat betreft de vergelijking ‘nep en echt’. Of ze nou stenen dessin of houtlook liet zien, alles was niet van echt te onderscheiden. Opdruk, indruk, voelbare nerf, écht bizar! Dat maakte de keuze er niet gemakkelijker op, maar ik was eigenlijk meteen gecharmeerd van de visgraat vloer. Of beter gezegd: de Hongaarse punt. Très chique!

Drie dingen bekoren mij al jaren aan dit dessin. In de eerste plaats is het klassiek, en toch modern, de ideale match met mijn stijl. Daarnaast combineert de vloer gemakkelijk door de kleurvariatie. Én het geeft diepte, waardoor het de ruimte vergroot.

Maar er blijft altijd wat te twijfelen over, laat dat maar aan mij over. Gelukkig mocht ik de stalen bij uitzondering wat langer houden. Want de kleurkeuze… Donkerbruin, grijs/bruin, bruin/wit, bruin/zwart, robuust of strak, het was een beste bevalling weer.

Inmiddels hebben alle vrienden en bekenden er een mening over mogen spuien, via de online Roomplanner (een handige tool van Decokay om een vloer in de ruimte te bekijken): ‘Het moest vooral niet te donker worden, want de ruimte was al zo klein.’

Maar dat met die keuzestress, dat is een apart ding. Want diep van binnen weet ik meestal de hele tijd al wat ik wil. Het werd dus een bruin/zwarte vloer, diep, levendig en warm. Dat past bij mij.

Gepost door Natascha Amesz